Tempo de silencio (primeira parte)

Por motivos do guión, o outro sábado estiven en Parga cuns amigos que había tempo que non vía. A un aínda o vexo de cando en vez, algún luns de verán no que, sorteando as pantasmas dunha vila que foi, tomo algo con el no bar no que traballa se os catro paisanos que pasan alí as últimas horas do día non reclaman demasiada atención. O outro non o vira desde o Nadal, anda traballando por fóra e vén á casa de cando en vez.

Traballar por fóra xa non ten agora o mesmo significado que tiña hai trinta ou cincuenta anos; para moitos é unha oportunidade de crecemento profesional e persoal, e non sempre, ou case nunca, ou só ás veces, unha estrita necesidade. Pero seguímolo facendo, porque quedar dentro é en moitos casos ficar parado, á espera. Como somos unha xeración filla doutra nada nos cincuenta ou nos sesenta, agás casos extremos, contamos case sempre cun apoio familiar que nos permite seguir esperando ata unha idade que noutros tempos se consideraba xa a madurez. Mais ficar acubillado a ver se pasa o temporal, non quere dicir que a nosa vida non pase no entanto.

Así que alí estabamos, domingo pola tarde, chupito en mano (os costumes herdados da nai, que di que o anís alixeira as dixestións), falando do decorrer do tempo mentres mirabamos os carteis que anunciaban as festas nalgunhas vilas próximas sen moita ansia. O Chuco estaba algo canso despois de andar toda a fin de semana de verbenas; como di el: "Son un home orquestra". E ten razón, porque en horarios e en forma de vida non se diferencia moito dos cantantes que van polas vilas amenizando as noites estivais, só que el está detrás da barra atendendo peticións, aturando festeiros trasnoitados e sacándolle horas ao sono para chegar a fin de mes, "e porque vivo cos meus pais...". Agora, así que pase o San Froilán, que como sabemos na provincia, é a nai de todas as festas e, xa que logo, a derradeira, a cousa xa non dará para máis e os mozos terán que ir tirando co aforrado nos meses de verán e coas propinas da máquina tragaperras. Ben mirado, tamén terá máis tempo para si e se cadra aínda volve estudar, que neste país, facer currículo a base de títulos sempre estivo valorado.

"José, pon aí tres chupitos, ho". Ja, eu non pido nada, con un chegaba, pero o Cardhu parece que fai o mesmo efecto nos rapaces traballadores do pueblo que o facebook nos aborrecidos estudantes urbanitas. Sevido o malte, aí seguimos os tres, falando outra vez. Os tres nacimos entre mediados e finais dos oitenta, así que rondamos os vintecinco anos, esa marabillosa idade na que, sen deixar de ser un mozo, xa es un home ou unha muller... ou deberías. Coñecímonos anos atrás, ao mellor xa case dez, nesa outra marabillosa idade na que comezas a descubrir o mundo e pensas que só tes que esperar uns aniños para poñelo por monteira (curiosamente, eses anos adoitan chegar sen aviso e pasan tan discretamente que deixan moitas veces un resabio de melancolía, non polo que foron, senón polo que puideron ter sido, pero ese é outro tema). O Chuco xa andaba daquela detrás das barras e lembro que foi el o que tirou a miña primeira caña; eu, como nena modosa que fun, sempre probei as cousas cun certo retraso, así que con dezasete anos suscitou auténticas gargalladas que nunca tomara unha cervexa. Desde aquela, gardamos o costume de charlar durante un par de horas todos os anos polas festas, e agora que o tempo se está facendo o noso aliado ao poñer en común perspectivas e intereses que antes non casaban, comezamos a descubrir que podemos estar falando durante máis de dúas horas seguidas máis dunha vez ao ano.

Ese domingo foi un deses días, pero a resaca da verbena facía acto de presenza e, ademais, non había demasiada ansia, "porque non hai nada", dicían os dous; "pero se non hai, teremos que facelo, ou?". Silencio.