O Nadal con Nada

Marisa ten os ollos cansos, murchados pola idade e por unha vida de esforzos. Agora, tamén, polo incertidume: incertidume de non saber se encontrará traballo ao día seguinte; se poderá pagar o aluguer e as facturas do piso; se terá algo que levar á boca. Esta última incerteza resólvese favorablemente grazas á axuda de Cáritas.

Marisa ten 54 anos e leva os últimos tres no paro. Acostumada a traballar de camareira, non deixa desde entón de buscar emprego. "Pero la cosa no está fácil -di-. Nunca pensé que el aspecto físico pudiera importar tanto. Y una cosa lleva a la otra, porque si no tienes trabajo y no tienes dinero, tampoco te puedes arreglar".

Hai agora doce meses, chegou á Coruña coa súa filla pequena, de 19 anos. Como orgullosa nai, quere que estude, que se esforce por conseguir unha bolsa que lle permita ir á universidade, "pero si no se puede, estudiará un ciclo de algo que le guste". Coa pensión alimenticia da rapaza, de 250 euros mensuais, Marisa pode aforrar para pagar a vivenda, cofinanciada pola Xunta; entretanto, agarda a que lle chegue a axuda de emerxencia, que tenta paliar situacións de extrema necesidade. Pero insiste, sobreviven "gracias a Cáritas". A institución benéfica axudounas a atopar piso e deulles os mobles; cada quince días tamén lles dan vales de compra para alimentación.

Nai de catro fillos, tres deles xa emancipados, Marisa vive agora coa súa "pequena", que lle dá as forzas que precisa "para seguir adelante". Pero a pesar disto e da gratitude que profesa aos donantes anónimos que lle permiten comer día a día, a muller non pode ocultar a súa desilusión: "Estoy desencantada de cómo están las cosas en España. Si suben los impuestos, hacen Eres... ¿quién va a solucionar esto? -pregúntase- ¿Y de quién es la culpa? -continúa-, no lo sé, supongo que la llevaremos nosotros, los de la clase media-baja".

Pasadas as festas, que, segundo dixo, había vivir como unha época máis, para este ano pide "trabajo, salud y paz"; e non deixa de mostrar a súa felicidade por que nestas datas haxa alguén "que se acuerde de ti".

P.S: Xavi e máis eu achegámonos o día de Noiteboa a un dos centros de Cáritas na Coruña. Alí coñecimos a Marisa, que estaba agardando pola bolsa alimenticia de Nadal. Amablemente, abriunos as portas da súa casa e contounos a súa historia. Este é un fragmento resumido.

(No enlace, a reportaxe televisada).